Verhalen

Don’t judge

Thijs Wansink

Thijs Wansink voerde met de ‘Lions Almelo de Essen’ een project uit voor Present. Hij schreef naar aanleiding daarvan een prachtig verhaal over een enorme hoeveelheid werk, over medeburgers in de knel, over oordeel én over dankbaarheid om te mogen helpen.

“Hallo!” Roep ik vol enthousiasme bij de voordeur. “Ik neem de koffie mee” zeg ik met een vol krat in m’n handen. Een man staat enigszins ongemakkelijk in de deuropening. Z’n shirt verraad waar hij werkt. Wat mooi dat hij die shirts met trots draagt, denk ik. “Mag ik deze spullen even binnen zetten?” “Uh ja… ja… Maar…. Er is ook al koffie geregeld door een ander?!?!” “Och dat maakt niet uit! Dan hebben we in ieder geval genoeg koffie!” Ik loop via de kleine woonkamer door naar de nog kleinere keuken en zet het krat op de tafel neer. Een vrouw kijkt me als een kat in het nauw aan terwijl ik de woning in me opneem. De binnenkant van de woning is een vriendelijke vooraankondiging van de tuin. Waarbij de vrouw met haar zenuwen een mooie toevoeging is van de atmosfeer.

Eenmaal via de achterdeur buiten realiseer ik me de enorme hoeveelheid werk die er voor ons ligt. Een zwarte stoel vertelt het eenzame levensverhaal van de bewoners. De berg met stenen geven zo mooi de intentie weer om het ‘goed te doen’, de met zooi gevulde vijver geven deze vergeefse pogingen nog extra weer. De donkere wolken en regen maken het een prachtig beeldende tuin. Een lust voor de late romantica onder ons.

De wil om licht te geven

De groep vrijwilligers waar ik vandaag mee ben zijn geen oordelaars. Dat zijn doeners, mensen die alles al gezien hebben. Voor het merendeel van ons is dit al bijna routine en levert de situatie waar we in staan niet een grote mate van verbazing. Je ziet vooral de wil om een klein beetje licht te geven in het leven van de mensen waar we te gast mogen zijn. Waar wij mogen helpen. Wat die hulp ook maar mag zijn. Hoe klein onze inspanning ook maar is, we mogen het wel doen. Die dankbaarheid is duidelijk voelbaar, als we met z’n allen over de rommel lopen. “We serve” is de voelbare energie waarmee we beginnen.

Centimeter voor centimeter ruimen we de stenen, stukken glas, meubels en alles wat we nog meer tegen komen op. Met een selectie van dieren om de variëteit er in te houden, soms dood, soms levend wat de hilariteit aanslingert. Drie aanhangwagens en 1 grote vuilcontainer vol geven een mooi kwantitatief beeld van de opgehoopte ellende die we afvoeren.

Recht om te oordelen?

Dat is het ook hè… ellende!?!?. Want hoe kan het zover komen? Waarom hebben deze mensen geen begeleiding? Het is moeilijk om niet te oordelen. Jezelf beter te laten zijn ten opzichte van wat je ziet bij die ander. Je mening, je afschuw al klaar hebbende over die ander. Ik zou zeggen: lees zelf maar het commentaar onder mijn Insta Post. Het online oordeel is er snel.

Wat ik mij dan afvraag, heb jij de recht wel? Waarom zou jij, de beste wereldburger die er bestaat, het recht hebben een ander te beoordelen? Als wereldburger, vooral als je z’n goede bent, zorg je er toch juist voor dat je een ander helpt? Heb jij werkelijk de wijsheid in pacht om precies te weten wat er bij mensen achter de voordeur speelt? Weet jij precies wat mensen hebben moeten meemaken? Weet jij precies wat er daarmee gebeurt in hun hoofd? Of ze alles kunnen verwerken en oppakken zoals een gezonde volwassene dat kan? Misschien is het wel zo veel dat dit überhaupt niet meer kan! En mocht dit zo zijn; heb jij enig idee of er een sociale kring is die mensen hierbij kunnen helpen? 

Voor die mensen die werkelijk denken dat ze dit allemaal kunnen… laat ik het even spellen voor je… N-E-E dat kan je niet!

Tranen

Halverwege het opruimproces begint de vrouw van de woning spontaan mee te helpen met opruimen. Ze pakt met enkele van ons de troep voorzichtig in tassen en begint zelfs een klein beetje los te laten over haar afgelopen paar jaar. De informatie komt bij een deel van ons goed binnen, een enkeling heeft de tranen in de ogen staan. “Hoe kan het dat mensen zo aan hun lot overgelaten worden” is de schreeuwende gedachte bij ons als Lions.

Genieten van de zon

Terwijl de laatste aanhanger met puin weg is en het krat met de koffie spullen weer richting de auto gedragen wordt, begint de zon de overhand te krijgen. Genietend van de zon in haar gezicht spreek ik mevrouw nog even. Ze vertelt met een glimlach over de mogelijke modernisering van hun woning door de woningbouw. Dat nu de tuin leeg is, dit ook kan gebeuren! Maar dat ze weer buiten konden zitten was toch wel het fijnst.

Ik stap om de fiets richting huis en denk: We hebben vandaag geen wonder verricht. We hebben geen levens gered of andere extreme dingen gedaan. We mochten meehelpen in een klein positief stapje van twee prachtige burgers van Almelo, van Nederland, van de wereld.

En er blijft dan nog maar één vraag over; wanneer ga jij de medeburger helpen? Ik kan me voorstellen dat je geen idee hebt over hoe en waar je dat kan doen. Ik heb enkele tips voor je: Wil je graag je kennis en kunde inzetten voor projecten in Almelo? Kijk dan eens naar de mogelijkheden bij Lions de Esssen. Ben je meer voor: af en toe de handen uit de mouwen steken met een groep mensen? Dan is stichting Present Almelo een geweldige plek om te beginnen.