Meer (dan) omzien naar elkaar. Ruim 100 leerlingen van de Jacobus Fruytier scholengemeenschap Apeldoorn hebben zich ingezet. Spelletjes spelen, koffie drinken, rollators poetsen en pimpen, tuin klussen, cupcakes versieren, wandelen enz. Zoals 1 van de bewoners vanmorgen zo mooi verwoordde. Doe alles met mate maar vandaag geniet ik met overmaat. Enorm bedankt...
4 dagen geleden
Wat fijn dat jullie er waren! De rolstoelen en rollators weer spik en span en daarna gezellig aan de wandel met onze bewoners💕
De bewoners vonden het erg fijn dat de rolstoelen en rollators schoon zijn😃
Leuk dat jullie bij 's Heerenloo op' bezoek' waren!
Gezien bij klein geluk👍👍
Wat fijn dat ze zich inzetten voor deze mensen.
Wat een geluk dat ik jou ken!
Voor veel mensen die gevlucht zijn blijkt het in het land van aankomst niet makkelijk om contact te maken met nieuwe landgenoten. Vaak staan onbekendheid, cultuurverschillen, verlegenheid of beeldvorming het ontmoeten van nieuwe mensen in de weg. Deze mensen zien via Meet & Connect om naar elkaar en gingen vandaag samen naar de Apenheul
6 dagen geleden
Ik heb jullie een paar weken geleden een mail gestuurd, maar ik hoor er niets op terug!
Prachtig en wát een school dat ze dit doen met hun leerlingen #dankbaarBeste volgers,
Zoals jullie weten stond ons jaarlijkse Kerstproject dit keer in het teken van de #Zomerpakketten actie van #StichtingPresent. Hieronder een verslag van een mentor, als voorbeeld van één van de vele bijzondere ontmoetingen en ervaringen die het project teweeg heeft gebracht.
Pfff wat een werk: 2 mentorlessen ben ik kwijt aan alleen al het bedenken wat wij het aan ons toegewezen gezin moeten gaan geven. Ik bedoel, wat geef je een gezin dat het niet breed heeft?
Het gezin bestaat uit een alleenstaande moeder met twee kinderen van 2,5 en 1,5. Ik besluit te gaan brainstormen met klas. Oke, ik snap dat niet iedereen mee wil doen, maar je kunt toch wel iets bedenken? Gelukkig daar komen de ideeën. Het valt niet mee om alle ideeën om te zetten in actie met een groep pubers die doorgaans zichzelf het centrum van het universum wanen. Uiteindelijk lukt het om via sponsoracties geld in te zamelen, spullen te verzamelen en een afspraak te maken met het gezin om het pakket te af te leveren.
Twee leerlingen staan samen met mij voor een deur met allemaal brievenbussen ernaast. "Het lijkt wel erg klein mevrouw!", merkt een leerling op. Ja dat klopt, Het ziet er klein en smal uit, maar vervallen is het niet. Wij hebben geen idee wat wij kunnen verwachten.
We drukken op de bel en de enthousiaste stem zegt dat wij mogen doorlopen. Met een zoemend geluid gaat de deur van slot en kunnen we naar binnen. We komen in een smalle gang en zien voor ons een andere deur die op slot blijkt te zijn. Wij kijken om ons heen, geen sleutel, geen drukknop en niemand te bekennen. Toch maar terug lopen en opnieuw aanbellen? Op dat moment komt er iemand aanlopen met een klein meisje aan haar hand. Ze doet de deur open en heet ons hartelijk welkom. We worden uitgenodigd om haar te volgen. De deur achter ons valt weer in het slot en wij lopen verder naar alweer een volgende poort. Deze poort gaat open we komen op een binnenplaats met speeltoestellen. Aan de rand van de binnenplaats grenzen deuren met huisnummers.
We lopen naar een deur en we worden binnengelaten. Het eerste dat ons opvalt is dat het een heel piepklein huisje is met een slaapkamer, woonkamer en keukentje, nog een klein kamertje en een nog kleinere badkamer. Het huis is direct vol als wij binnen zijn. Moeder verontschuldigt zich dat er bijna geen plek is om te zitten omdat het zo klein is. De leerlingen waren al stil, maar vallen nu helemaal stil. Zachtjes hoor ik ze praten: ‘’Wow, wat is het hier klein!’’
Wij zetten de tassen op de grond en een vrolijk jongetje komt ons tegemoet. Hij begint in de tas te kijken en grijpt een speelgoedauto. Nieuwsgierig komt ook haar dochter kijken. De potloden en kleurboeken worden uit te tas gehaald en de kleine meid begint direct te tekenen.
Gezamenlijk pakken wij de tassen verder uit. Moeder is zichtbaar aangedaan dat wij zulke mooie spullen hebben meegenomen voor de kinderen. Dan komt het moment dat ze zelf een aantal cadeautjes krijgt. Vol verbazing kijkt ze ons aan. Wij vertellen haar dat niet alleen de kinderen een leuke vakantie moeten hebben, maar dat zij ook even ontspanning verdient. Douchegel en een kappers bon voor het hele gezin worden met tranen in haar ogen uitgepakt. Haar reactie is prachtig en veelzeggend: "Eindelijk weer eens naar de kapper dat is lang geleden!"
Ondertussen weten de kinderen niet waarmee ze moeten spelen omdat er zoveel speelgoed is. Twee blijde gezichtjes kijken ons aan. Ook al zijn ze te jong om te praten hun blik zegt meer dan genoeg. De moeder heeft ons wel 20 keer bedankt en was verbaasd dat er nog mensen bestaan die iets doen voor een ander. Met een heel bijzonder gevoel van voldoening verlaten wij de piepkleine woning en gaan terug richting Sprengeloo.
Wat een ervaring. Ja, ik was sceptisch over het zomerpakket. Ja, het heeft mij veel tijd gekost en de klas en ik zijn er druk mee geweest. Maar het moment dat je zulke blijde gezichten ziet, dat je ziet dat je leerlingen diep onder de indruk zijn van wat ze hebben ervaren en met goed gevoel naar huis gaan omdat zij iets voor hun medemens hebben gedaan, dan vallen alle moeiten en bezwaren van de voorbereidingen weg! Wat zijn wij bevoorrecht, wat hebben wij het goed.
Zou ik het volgend jaar weer doen? Ja zeker, dit is iets wat wij moeten vasthouden met elkaar. Iets doen voor je medemens in een tijd dat de maatschappij verhardt. Leerlingen laten zien dat elkaar helpen mooie dingen oplevert en laten zien dat niet iedereen het zo breed heeft.
Kortom een prachtige actie die verbindt en waarbij je direct ziet wat het effect is van de tijd en energie die in het project gestoken wordt.
1 week geleden
