‘Een verrijking van ons leven’

…dit zijn de woorden van Renee en Marianne over Homies.

‘Deze vorm van vrijwilligerswerk moet je echt samen doen en wij vinden het leuk om samen te werken. Dan kan je elkaar afwisselen en aanvullen én met z’n tweeën kan je het langer volhouden.’ Dat zeggen Marianne en Renee die als echtpaar vele jaren kerkelijk vrijwilligerswerk doet. Omdat zij ook ‘iets praktisch’ buiten de kerk wilden doen, zetten ze zich nu samen in voor Homies. ‘Ontzettend leuk én een verrijking van ons leven!’

In juni 2021 bezocht het stel een online-informatieavond van Homies over pleegouders: ‘Maar pleegzorg bleek teveel te vragen en was voor ons een stap te ver. Dat we via Homies een gezin een dagdeel per week konden ondersteunen, leek ons een prima alternatief. Het laagdrempelige karakter van Homies sprak ons enorm aan,’ legt Marianne uit.

Altijd open huis

Na een gesprek met coördinator Wiljon van Present besloten de twee ervoor te gaan. Renee: ‘Wiljon vroeg ons wat wij te bieden hebben en wat onze wensen zijn, zoals de leeftijd van de kinderen in het gezin. Voor ons maakte dat niet veel uit. Wij vinden het leuk om ons te laten verrassen, bijvoorbeeld als mensen spontaan bij ons aan tafel aanschuiven. Bij ons is het altijd open huis. Ook al bieden wij onze tijd, wij zijn niet heel flexibel. Wij werken bijna fulltime en voor ons bleek de woensdag de handigste dag. Soms kunnen we ook in het weekend, maar dat is niet standaard.’

Uit onze comfortzone

Na enkele pogingen volgde in het najaar van 2021 een goede match. ‘Wij kwamen erachter, herinnert Renee zich, ‘dat wij onbewust een gezin zochten met wortels in een ander land. Vooral door de levensvragen en omdat wij daarvoor uit onze comfortzone moesten gaan.’ Toen Wiljon een ontmoeting organiseerde met moeder Rachel (38) en dochter Isla (13), afkomstig uit Afrika, viel het kwartje aan beide kanten. Marianne: ‘De moeder werkt in de zorg en door haar onregelmatige werktijden had ze eigenlijk niet genoeg tijd voor haar dochter. Daardoor ging Isla ‘s morgens niet altijd op tijd naar school en werd er niet altijd gekookt. Bovendien wilde Rachel haar netwerk vergroten en had zij behoefte aan ruimte voor zichzelf. Dat werd mogelijk als wij een dagdeel in de twee weken haar dochter zouden opvangen.’

Zonder moeder

Al snel bleek dat Isla een volle rugzak heeft. Marianne: ‘Zij heeft het niet gemakkelijk op school en thuis en krijgt hulp van meerdere professionals. In het begin kwam moeder mee, maar wij hebben voorgesteld om alleen Isla op te vangen. Zij hebben een lastige relatie en allebei hebben ze een hulpvraag. Voor beiden was het beter dat Isla alleen bij ons was, zonder moeder. Zij heeft daardoor een adres waar ze spontaan kan langsgaan en haar verhaal kwijt kan. Een plek waar ze rust vindt en eventueel kan blijven eten.’

Appgroep

Om de week op woensdag afspreken, bleek niet goed te passen in Isla’s planning. ‘Ze had die dag meestal teveel te doen. Even hebben we geprobeerd om in het weekend af te spreken, maar daarna zijn onze afspraken spontaan geworden. Als zij bij ons wil langskomen, dan kan dat. Wij hebben de mogelijkheden van tijd en geld én een warm hart,’ onderstreept Marianne. De drie hebben een gezamenlijk appgroepje en speken daarin af wanneer Isla wil en kan langskomen. Renee: ‘De ene keer doen we een spelletje en de andere keer gaan we erop uit, zoals naar het Van Gogh-museum. Het schilderij De Aardappeleters vond ze zo fantastisch dat zij ook Sterrennacht, een ander schilderij van Van Gogh, wilde zien. Dit hangt in het Kröller Müller-museum, dus zijn we ook daar geweest. Andere activiteiten doen we meer naar behoefte. Soms belt ze met een acute vraag, zoals een lekke band. Als dat kan, helpen we meteen.’

Praktische vragen

Marianne spreekt ook de moeder regelmatig. ‘Meestal spreken we op woensdag af, wanneer Isla op school is. Dan help ik Rachel met allerlei praktische vragen, zoals het uitleggen van brieven van de belastingdienst, de energieleverancier en de gemeente. Ook vullen we formulieren in en bellen de belastingtelefoon.’ Toen moeder een keer plots naar Frankrijk moest, adviseerde haar voogd om in haar netwerk te vragen of ze ergens terecht kon. ‘Logisch dat wij die vraag kregen en Isla mocht van ons best anderhalve week bij ons blijven. Die langere periode was voor ons allemaal goud waard. Isla kreeg steeds meer vertrouwen en durf om ons spontaan te benaderen.’ Renee voegt toe: ‘Het is bijzonder dat zij ons vertrouwt en bepaalde dingen met ons deelt. Ook haar hulpverleners vinden het bijzonder dat wij dat met haar hebben opgebouwd.’

Familie

Na de gebruikelijke evaluatie met Present, na een jaar, besloten Marianne en Renee zelfstandig met Isla contact te houden. ‘Het was veel te vanzelfsprekend geworden om ermee te stoppen en wij voelen een grote verantwoordelijkheid voor Isla. Het is ook bijzonder dat Rachel ons het vertrouwen heeft gegeven. Zij ziet ons als familie en via moeder en dochter leren wij een hele andere cultuur kennen.’

geschreven door Jeroen v.d. Bijl – Axe Media