“Mi casa es su casa”

Soms weet je in de eerste minuut van een kennismaking tussen 2 gezinnen al dat het een match is. Vorige week had ik (Wiljon, Homies-coördinator) zo’n moment. Het matchgesprek vond plaats bij het vragende gezin thuis. Op papier leek het een match. De Homies-vrijwilligers hebben liefde en aandacht te geven aan kinderen en de hulpvragers zoeken een gezin waar hun 2 kinderen af en toe heen kunnen, zodat ze na jaren eens een keer iets samen kunnen ondernemen zonder de kinderen erbij. Door o.a. gebrek aan beschikbaar netwerk was dit al 9 jaar niet voorgekomen. Beide moeders hebben een afkomst waar ze Spaans spreken.

Toen ik op de geplande kennismaking tussen de gezinnen als laatste binnen kwam, waren de vaders onderling al aan het uitwisselen en werd er tussen de moeder gezellig-druk in het Spaans met elkaar gekletst. Ik voelde me eigenlijk gelijk overbodig; er hing zo’n ontspannen positieve sfeer. Alsof alle puzzelstukjes in elkaar vielen. In het gesprek bleek dat beide vrouwen in hun geboorteland dezelfde opleiding hebben gevolgd en in Nederland tegen dezelfde problemen aanlopen. Er was over en weer herkenning. De dochter van 9 was heerlijk nieuwsgierig naar de vrijwilligers. Ze vond het machtig mooi dat ze zulk gezellig bezoek hadden. Beide moeders gaven aan dat ze ook samen zouden willen afspreken om samen te koken en shoppen. De vrijwilligers gaven aan de kinderen te willen leren kennen. Ook om van de ouders te leren hoe ze het beste met de kinderen om kunnen gaan en zo het contact kunnen uitbreiden als gezinnen.

Halverwege het gesprek zei de moeder van de 2 kinderen: “Mi casa es su casa”. En zo voelde het ook. Jouw huis is mijn huis. Beide gezinnen gaven aan dat ze als familie voor elkaar willen zijn.

De dochter had de dag na het matchgesprek gevraagd: ‘Mama, wanneer komt je vriendin weer?’

Wat een genot om deze verbindingen te kunnen maken.