Overzie je het werk in je huis of tuin niet meer? Bob, Michelle en hun zoon Wessel helpen je graag 

Artikel van Algemeen Dagblad (AD), 2021 

Tevreden kijkt een kat in het raamkozijn toe hoe zijn tuin onder handen wordt genomen. Steentjes worden geschoffeld en plukken onkruid uit de grond getrokken. Het is noeste arbeid die al een tijd niet is geleverd in de tuin van zijn baasjes. Maar dat komt zeker niet doordat zijn baasjes het niet wíllen. Nee, het werk lukt ze simpelweg niet. 

En daarom zijn hulptroepen ingeschakeld. Om negen uur ’s ochtends stond Wessel Neijenhuis (17) samen met zijn ouders Bob (54) en Michelle (52) paraat om de tuin onder handen te nemen. Of te fatsoeneren, zoals ze het zelf noemen. De benodigdheden hiervoor, de compostbakken, onkruidkrabbers en handschoenen, hebben ze zelf meegenomen. Voldoende materiaal om in één ochtend de tuin er weer zo goed als nieuw uit te laten zien. In drie uur tijd krijg je namelijk een hoop gedaan. 

,,Je denkt: het is een klein voortuintje”, zegt Michelle terwijl ze haar hand in een van de stenen bakken steekt en er in één ruk een hele bos gras uithaalt. ,,Maar het is toch best intensief. Met z’n drieën kom je een heel eind, dan heb je direct resultaat. Maar als je dit in je eentje moet doen? Ja, dan kan ik me voorstellen dat het best zwaar is.” 

Bob knikt instemmend. Hij heeft zich samen met zijn zoon over het onkruid tussen de stenen ontfermd. ,,Het gras is taai, soms moet je improviseren. Maar dat is precies waar we voor gekomen zijn. Hier houden we van: even de handen uit de mouwen steken, een grove opruimklus.” Er verschijnt een grijns op zijn gezicht. ,,Ik doe dit echt veel liever dan schoonmaken.” 

En zoon Wessel, wat vindt hij ervan? Hij staakt het schoffelen even, haalt een hand door zijn halflange haar. ,,Prima”, zegt hij schouderophalend. ,,We doen dit één keer per jaar. Het was wel even vroeg vanochtend, maar het is niet dat ik deze uurtjes mis. En we maken andere mensen er blij mee, dat is mooi.” 

Vrijwilligerswerk 

Dit is niet de eerste keer dat Wessel, Bob en Michelle zich inzetten voor anderen in Soest, het dorp waar ze zelf ook wonen. Sinds 2,5 jaar zijn ze namelijk als gezin betrokken bij Stichting Present, een organisatie die zich inzet om vrijwilligers te koppelen aan hulpbehoevende mensen. Het gaat dan met name om groepen – families, collega’s of vrienden – die voor een eenmalig project in actie komen voor mensen die hulp kunnen gebruiken. 

,,Samen schilderen ze huizen, knappen ze tuinen op of maken ze schoon”, zegt projectcoördinator Marijke de Jongste van Stichting Present, die even langs is komen fietsen om te kijken hoe het de deelnemers en de bewoners van het huis vergaat. 

,,De mensen die we helpen zijn in de loop van de jaren dichtgeslibd: het lukt ze niet meer om klussen in of rond het huis zelf op te pakken en lopen bij de hulpverlening. En via die weg – de hulpverleners – proberen wij onze vrijwilligers aan hulpbehoevenden te koppelen. Dat gebeurt vaak in een groep, want dat levert in één keer veel op. Daarnaast zitten onze vrijwilligers er niet langdurig aan vast, dat houdt het leuk en behapbaar.” 

Ze knikt even naar Wessel, Bob en Michelle. ,,Al zien we ook vaak dat vrijwilligers terugkomen voor andere projecten. Daar zijn we hartstikke blij mee.” 

Eye-opener 

Eerder nam het gezin Neijenhuis een huis onder handen: Michelle ruimde kasten op, Bob legde een vloertje laminaat en Wessel hielp met het uitzoeken van eten. ,,De bewoonster had moeite met zien of een product over datum was”, legt Michelle uit.  

,,Ik weet nog onze verbazing: hoe kan het nou dat je niet kan zien wat over datum is of niet? Maar het laat zien hoe complex het kan zijn. Daar heb je helemaal geen weet van, hoe dat zich afspeelt in je eigen dorp of wijk. Het is bijzonder hoe je dan én ellende ziet, maar zeker ook zoveel positiviteit bij de hulpbehoevende. Dat zet je wel aan het denken.” 

Intiem 

In een paar uur werken gebeurt er veel, niet alleen bij de vrijwilligers, maar ook bij de bewoners van het huis, weet De Jongste. ,,Het is best wel intiem, je gaat door hun spullen heen, bent echt ín iemands huis en leven. Dat is best spannend, vandaar dat er altijd een hulpverlener betrokken is bij de kennismaking en bij de start van een project. Dat is vooral voor de bewoners een geruststellende gedachte.” 

Dat geldt ook voor de bewoners van dit huis, die af en toe hun hoofd om de deur steken om te vragen of de werkers een kopje koffie willen. Eerder in de week hebben ze met de hulpverlener erbij kennis gemaakt met Bob en Michelle. Dat was fijn, geven ze toe. 

,,Het is best spannend. We waren een beetje zenuwachtig, het is toch best stressvol als mensen langskomen. Echt goed geslapen hebben we dus niet vannacht”, vertelt Alex, die naast zijn vrouw op de bank zit. Een verlegen glimlach verschijnt op zijn gezicht. ,,Al zijn we erg blij met de hulp. Het onkruid wieden lukt ons niet – het is fijn als het er straks leuk uitziet. In de tuin staan potgrond en plantjes klaar, die kunnen er straks misschien direct in.” 

Corona 

Buiten gaat het werk gestaag verder, de tuin begint steeds meer vorm te krijgen. Het eindproduct van één van de vele projecten die De Jongste begeleidt, is daarmee bijna in zicht. ,,In totaal lopen er 140 vergelijkbare dagprojecten in Soest, Leusden en Amersfoort, zijn er vaste vrijwilligers en tientallen gezinnen die als gezin andere gezinnen helpen. Onze cijfers over 2020 waren ook mooi: bij Present Soest waren er meer vrijwilligers dan ooit aan de slag. Maar liefst 691 mensen kregen hulp of aandacht van de 362 vrijwilligers. En in Amersfoort zetten 985 vrijwilligers zich in voor 1099 mensen. Dat zijn fantastische aantallen.” 

,,We zien nu de aantallen wat teruglopen. Er zijn minder aanmeldingen en mensen die actief mee willen doen. En het koppelen is lastiger, want je kunt in deze periode moeilijk met een grote groep binnen zijn. Vandaar dat we proberen zoveel mogelijk tuinprojecten op te zetten. Zo helpen we mensen verder.” Ze pauzeert even en concludeert dan: ,,Ja, dat mensen zich belangeloos inzetten voor een ander, dat is misschien wel het mooiste van het werk.”