Opeens realiseerde ik me wat er in al die jaren was gebeurd…

Een zieke man

Margriet, projectcoördinator bij Present, wordt gebeld. Of we wat kunnen doen voor een meneer uit Wageningen. Hij ligt in het ziekenhuis, heeft niet zo heel lang meer te leven. Het plan is dat hij naar een revalidatiecentrum gaat en daarna weer thuis kan wonen. Maar zijn huis is vol en vervuild, dus dat kan niet zomaar. Meneer heeft zo goed als geen netwerk. Alleen een betrokken buurvrouw.

Een vol huis

Een paar weken later. Wilma, de andere projectcoördinator, gaat langs bij het huis om te kijken. Meneer is ondertussen naar het revalidatiecentrum. De dag ervoor is de ergotherapeut langs geweest om te kijken of het huis geschikt is te maken voor meneer zodat hij naar huis kan. Meneer loopt moeilijk, is al snel uitgerevalideerd en hij wil graag naar huis. Ook de revalidatie instelling wil graag dat meneer snel naar huis gaat, dan hebben zij weer plek voor een nieuw persoon.

Bij binnenkomst van het huis is het inderdaad vol. Donker omdat de gordijnen overal dicht zitten. Het ruikt naar de katten die hier wonen en die de buurvrouw verzorgd. En het is vol. De vloer is amper zichtbaar, de tafels staan vol, de keuken staat vol met vaat. Hier kan meneer nog niet naar terug. De buurvrouw en Wilma spreken hun twijfels uit. Gaat dit lukken? Is dit nog wel een geschikte woning voor deze meneer?

Een begin

De revalidatie instelling zet er druk op. Snel moet er iets gebeuren. Present vraagt uitstel omdat er geen groepen zijn die iets kunnen doen. 5 dagen uitstel kan er gegeven worden. Ondertussen is Wilma hard op zoek naar een groep en op een woensdagochtend, 3 dagen voordat meneer gepland naar huis komt, gaan er 3 mensen aan de slag. Maar waar te beginnen? En wat mag weg en wat niet? Meneer is er niet om aan te geven wat belangrijk is. Er moet ruimte in de woonkamer komen voor een hoog-laagbed. De slaapkamer wordt niet meer gebruikt. Alles wordt in zakken gezet in de slaapkamer en in de schuurtjes in de tuin en na een ochtend werk ziet de woonkamer er opeens uit als een woonkamer.

Een ontmoeting

2,5 week later is er een groep studenten van CSFR die iets willen doen op hun vrije maandagmiddag. Ondertussen woont meneer thuis en heeft 2 maatjes van Stichting Nabij. Er is ontmoeting mogelijk. Het hooglaagbed staat in de woonkamer. De gordijnen zijn nog steeds dicht. Maar meneer kan naar buiten lopen – met ondersteuning –. 2 vrijwilligers pakken de keuken aan, en de andere vrijwilligers rijden 2 keer met een volle Presentbus vol dingen die weg mogen naar de stort.

Wilma raakt in gesprek met meneer. Hij vertelt: “Het gaat heel geleidelijk, steeds keerde ik een beetje meer naar binnen, en werd het iets voller in huis. Ik had het niet door. Nu zie ik wat er in al die jaren is gebeurd. En al die dingen, ik vind het goed dat het weg gaat. Ik kan toch niks meenemen naar de hemel.” En hij is heel blij met alle hulp.

Ruimte

Ondanks de middaglange inzet is er nog heel veel over. Gelukkig zijn er 2 vrijwilligers die 1,5 week later nogmaals aan het werk gaan. Ze maken ruimte in de schuurtjes en in de tuin. En ze besluiten nog een keer terug te komen om de tuin aan te pakken zodat meneer nog kan genieten van het zitten in zijn tuin.

En de man? Het blijkt een hele aardige man. Hij is blij met alle aandacht. Moe door zijn ziekte. Maar hij geniet ook. Hij kan weer genieten. Aan het eind van zijn leven wordt hij gezien door Present en Stichting Nabij. Krijgt hij de mogelijkheid om terug te kijken maar ook te genieten van de aandacht en de zon. Al de klusprojectjes die in de schuur lagen kan hij niet meer oppakken. Maar in zijn woonkamer kan hij wel leven.

De kat geniet ondertussen van de aandacht die hij krijgt – en ligt gezellig bij meneer op het hoog laag bed.

Dank aan alle mensen die zich hebben ingezet en nu nog inzetten voor deze meneer!