Waar staat je wieg?

De week is pas halverwege, maar nu al is voor mij pijnlijk duidelijk geworden, waar de grootste crisis zich afspeelt. Wij zijn dagelijks bezig met mooie projecten waarbij we leed kunnen verzachten met een lied, een bloemetje, een spelletje of zelfs voedsel of kleding. Hierdoor blijf je positief en dat is fijn. Het aanbod van enthousiaste vrijwilligers is nog nooit zo groot geweest en creativiteit leeft volop.

Maar dan hoor je van een van de opvanglocaties waar we al jaren graag mee samenwerken dat vrijdag hun laatste plekje in de crisisopvang voor kinderen opgevuld zal worden. Ze zijn zelfs al aan het kijken naar extra locaties, want de verwachting is dat het einde nog niet in zicht is.

Gisteren sloot ik mijn dag af door te spreken met een wijkbeheerder met wie we al vaker mooie projecten hebben gerealiseerd. Ook hij vertelde van schrijnende situaties waarbij mensen alleen nog maar in de overlevingsstand staan. Dat betekent dat mens en omgeving geen prioriteit hebben en alleen het eigen overleven centraal staat. Tenzij je ooit in die situatie hebt geleefd of dit met eigen ogen hebt waar genomen, kan je niet bevatten hoe dit eruit ziet in een rijk land als Nederland, in een stad als Den Haag. En toch is het er, zoals ik ook vanuit een andere hoek in dezelfde wijk begreep: “Het wordt hier steeds grimmiger.”

Maar hij wil blijven relativeren. Hij heeft contacten in delen van de wereld waar mensen niet eens toegang hebben tot voedsel door het verlies van hun baan, laat staan gezondheidszorg.

Nu we weten dat de maatregelen voor een groot deel zeker nog een maand langer van kracht zijn, lijkt het mij goed om je bewust te zijn van waar de crisis zich echt afspeelt. Natuurlijk hebben wij, en dan praat ik even over mijn privé, het ook zwaar. Met 4 kinderen in de basisschoolleeftijd is het thuisonderwijs echt een uitdaging. Tegelijkertijd is 1 van de 2 inkomstenbronnen volledig opgedroogd, aangezien mijn partner een contactberoep heeft. En opa&oma kunnen we niet meer knuffelen.

Maar we zijn gezond! We worden financieel gesteund door onze sterke en kundige overheid en voor oma kunnen we wel boodschappen doen, een bloemetje brengen en naar haar zwaaien en lachen.

Ik geloof sterk in het niet vergelijken van leed. Zo kan je namelijk geen recht doen aan je eigen gevoelens. Maar je mag tegelijkertijd wel je ogen open doen voor de rest van de wereld. Sterker nog, mij helpt dat om juist weer energie te krijgen om door te gaan. Dus als je dan om 14.00 uur een bericht krijgt dat er vanuit een kerk 20 warme maaltijden over zijn, dan gaan wij bellen naar de partners in de stad om te vragen of zij die dezelfde avond nog kunnen gebruiken. En als je dan om 18.00 uur het bericht krijgt dat je vrijwilliger de maaltijden succesvol heeft afgeleverd en de hulpontvanger je dit stuurt: “Het eten is heel, heel lekker, hartelijk bedankt!”, dan weet ik weer dat we het echt samen kunnen. En wat ben ik dan dankbaar dat mijn wieg in Nederland stond.

Hou vol iedereen en wij blijven Present! Jij ook?

Eva Mabayoje
Directeur Present Den Haag